Yeremia 50:17-20; Jabur 100; Yokanan 10: 31-42 SANES HOAKS! “Sanadyan nabi Yokanan ora damel pratandha apa-apa, nanging kabeh kang di- pangandikakake dening nabi Yokanan tumrap wong iku, iku nyata. Lan sabanjure akeh wong ing kono kang padha manjing pracaya marang Panjenengane”. (Yokanan10:41-42).               Hoaks, punika pawarta ingkang palsu, boten leres lan mesthi kemawon nasaraken tiyang. Mila para ingkang kawogan meling kanthi wanti-wanti supados masyarakat boten gampil nampi saben pawarta, kedah  dipun tlesih, dipun saring rumiyin kangge ngyakinaken bilih pawarta wau sanes hoaks. Menawi pawarta mila leres mesthi ageng sanget paedahipun.               Kacariosaken kathah tiyang sami ndherekaken Gusti Yesus tindak dhateng sabranging Yarden, papan anggenipun Yokanan mulang lan mbaptisi tiyang. Sajakipun tetiyang wau sami enget  dhateng Yokanan ingkang nate nyariosaken bab Gusti Yesus. Yokanan nate ngandika yen Gusti Yesus linangkung mulyanipun, inggil drajad lan kamulyanipun. Dene Yokanan punika namung kados swara ingkang alok-alok ing ara-ara, Yokanan boten pantes sanadyan ta namung nguculi tangsul  sepatunipun Gusti. Tetiyang ingkang ndherekaken Gusti Yesus wau nekseni saestu bilih pangwasanipun Gusti Yesus temen-temen linangkung inggih kados ingkang nate dipun andharaken dening Yokanan. Gusti makarya kanthi piwulang adiluhung lan kathah nindakaken mujizat.  Punapa ingkang dipun ngandikakaken dening Yokanan bab Gusti Yesus mila yekti, leres, sanes hoaks. Yokanan boten ngapusi anggenipun mbiwarakaken bab Pribadinipun Gusti Yesus pancen nyata leres.               Akibatipun punapa? Krana ingkang dipun biwarakaken dening Yokanan pancen leres lan kabukten ing pakaryanipun Gusti Yesus, mila tiyang-tiyang lajeng pitados (ay.42). Karana pribadinipun Gusti Yesus cundhuk klayan pawartanipun Yokanan, krana pawartanipun Yokanan leres wonten buktinipun inggih punika  ndhatengaken paedah ageng ing ngriku, mila lajeng sami pitados dhateng Gusti Yesus. Kasinggihan, kita kedah wani micara ingkang leres, mratelakaken ing sakleresipun bab kasaenanipun Gusti. Malah inggih bab punapa kemawon kedah kita pratelakaken kanthi leres lan ing sakmesthinipun, supados tetiyang ngandel dhateng isining pawarta kita, tentu inggih ngurmati kita. Pawarta ingkang yekti, boten nasaraken tetiyang lan mesthi njalari kabingahanipun tetiyang! |*BP

Yehezkiel 45:1-9; Jabur 100; Para Rasul 9: 32-35 PAWARTA BAB KASAENANIPUN ALLAH “He bumi kabeh, padha surak-suraka ana ing ngarsane Yehuwah. Padha ngabektia marang Pangeran Yehuwah kalawan sukarena,padha sowana ing ngarsane kambi surak-surak”. (Jabur 100:1,2)               Salah satunggaling wajib kita para kagunganipun Gusti inggih punika wara-wara utawi mbiwarakaken kasaenan lan katresnanipun Allah (martosaken Injil). Tujuanipun supados sedaya tiyang sami ngraosaken kasaenan lan katresnanipun Allah wonten ing Sang Kristus.               Juru mazmur mbiwarakaken dhateng sedaya manungsa supados sami ngakenana katresnan lan pangwasanipun Allah. Lan malih sageda sedaya manungsa  tumut ngraosaken berkah-berkahipun Allah ingkang sampun dipun tampi dening umat Israel.  Pariwara utawi uleman wau dipun udhangaken kanthi suka-bingahing manah. Mila saestunipun Jabur 100 punika mrarelakeken kabingahan ingkang kelangkung-langkung. Malah ugi ngajak sedayanipun sami ngabekti ing Allah.               Wonten bab-bab wigati kenging punapa kedah ngakeni lan ngakekti ing Allah? 1). Krana Allah sampun nitahaken samudayanipun. Kaping kalihipun,krana Allah sampun milih,miji dados umat kagunganipun. 2). Krana Allah ngrimati pepilihanipun pindha Pangen  pepanthaning  mendanipun. Cobi kita manah-manah: Allah nitahaken sedayanipun, Allah milih dados umat kagunganipun, Allah ngrimati terus-terusan; punika rak inggih kanyatan ingkang temen mbingahaken! Makaten wau gegembaraning kasaenanipun Allah; inggih Allah setya tuhu lan penuh ing kasaenan.               Temtu kemawon kita sami ingglh lajeng saya manteb ing pangandel bilih jagad saisinipun punika titahipun Allah,karimat dening Allah. Bilih kita pinilih dados umat tetebusan ingkang dipun wilujengken ugi krana kasaenanipun Allah anggenipun nresnani kita. Kita ugi karimat dening Allah sang Pangen Utami ingkang ugi njagi kita saking sawernining tetiyang ingkang memengsahi (engeta renungan kitab Jabur 23). Sumangga sedaya ingkang kita raosaken bab kasaenanipun Gusti,kita biwarakaken dhateng sedaya tiyang supados sami tepang dhateng Allah kita ingkang Mahatresna. |*BP

Yehezkiel 37:15-28; Jabur 100; Wahyu 15:1-4                                                                       GUSTI ALLAH KWASA MANUNGGILAKEN “Lah Ingsun nimbali para wong Israel saka ing satengahing bangsa-bangsa, Sunklempakake saka ing ngendi-endi sarta bakal Sunirid menyang ing tanahe, bakal Sundadekake bangsa siji ana ing tanahe… ora najisake awake maneh klawan para brahalane…” (Yehezkiel 37:21,23)               Sampun dangu Israel,umatipun Allah dados kalih krajan (Israel sisih ler lan kidul). Allah makarya badhe manunggilaken kalih krajan wau dados setunggal malih. Tumrap rancanganipun Allah wau, kaweca dening nabi Yehizkiel. Ing tetingalanipun. Nabi Yehizkiel nekseni  wonten kalih lembar blabag. Setunggal kaserat tulisan “Kanggo Yehuda lan sabangsa Yehuda”, dene lembar sanesipun sinerat “kanggo Yusuf lan sabangsa Israel”, inggih Israel sisih ler (ay.15-19). Menggah katranganipun kasebat ing ayat 21-23, bilih kalih krajan wau badhe katunggilaken malih dening Allah.               Pameca punika bukti kasetyanipun Allah; inggih Allah ingkang sampun nimbali Israel dados umat kagunganipun. Sejarah mbuktekaken bangsa Israel wau pepisahan dados kalih krajan krana wangkoting umatipun lan krana masalah politik. Saestunipun kanyatan pepisahan punika boten dados kersanipun Allah. Inggih awit saking kasetyanipun Allah, ing tembenipun kalih krajan wau kadadosaken setunggal bangsa malih. Prakawis makaten wau mbuktekaken bilih Allah kersa ngapunteni dosa lan kalepatanipun umat Israrel.                Rentahing palimirmanipun Allah makaten wau cundhuk klayan pratelan ing Jabur 100:5 bilih “Pangeran iku kecik, sih-kasetyane iku kanggo ing salasawe lan lestari turun-tumurun”. Ugi mbuktekaken anggenipun Allah mungkasi paukumaniPun kados pratelan ing kitab Wahyu 15:1b ”… ana malaekat pitu padha mbekta wewelak pitu kang wekasan, awit iku kang dadi pantoging bebenduning Allah”. Dumugi titi wancinipun Allah ngendgek paukumanipun, karsa ngapunteni lan mulihaken malih kawontenanipun umat sawetahipun.               Pangandikanipun Gusti ngiyataken pitados kita ing bab kasetyanipun Allah. Yen Allah sampun nimbali, miji tetiyang – kalebet kula lan panjenegan – kangge dados umat kagunganipun, Gusti tetep setya ing pepilihanipun wau. Mila saupamia kita ngantos dhumawah ing dosa jalaran ndlarung saking margining Allah, mesthi Allah nimbali kita malih ing pangrengkuhipun. Kita ugi  mesthi tetep dados patunggilaning para pitados salaminipun ing pundia kemawon. |*BP

Lelakone Para Rasul 9:36-43; Jabur23; Yokanan 10:22-30 PITULUNGAN INGKANG PARIPURNA  “Panjenengane banjur jengkeng lan ndedonga. Sawise mangkono nuli minger ngadhepake layon mau sarta ngandika: Tabita, tangia! … Tumuli tangane diasta dening rasul Petrus, dibantu anggone ngadeg”. (L. Para Rasul 9: 40,41)               Wonten tiyang nami Tabita utawi Dormas manggen ing Lida, kawentar remen dedana,aksi sosial, mila kathah tiyang ngurmati.  Ibu Tabita wau nandhang sakit akhiripun tilar donya. Krana urmatipun shateng ibu wau kathah tiyang sami layat, asung bela raos lan tansah kengetan kasaenanipun kala taksih gesang. Inggih krana tresnanipun ugi tiyang-tiyan, ngantos nyowani rasul Petrus ingkang nedheng wonten ing Yope sesambat supados ngrawuhi griyanipun Tabita ing Lida. Rasul Petrus tindak mrika. Rasul Petrus ndedonga lan awit saking sih saha pangwasanipun Gusti Yesus, Tabita utawi Dorkas wau katangekaken saking tilar donyanipun. Rasul Petrus boten namung alok-alok saking katebihan, nanging ugi nyelaki, aben-ajeng klayan kunarpanipun Tabita malah lajeng ngglawat, nyepeng tanganipun Tabita supados ngadeg. Tabita rak sampun sakit langkung rumiyin, mila mesthi badanipun ringkih, lemes lan perlu dipun lawati anggenipun tangi.               Saestu rasul Petrus mitulungi boten tanggung-tanggung, boten  namung ngandika ”tangia!”. Boten makaten!  Rasul Petrus nyepeng tanganipun Tabita, sung pitulugan ngantos saged ngadeg malih! Punika mratandhani  kalih bab: kapisan temen-temen Gusti paring wohing pakartinipun Tabita, anggenipun sampun suka pambiyantu dhateng tiyang lantaran sandhangan ketrampilanipun.  Kaping kalihipun, pitulunganipun Gusti lantaran rasul Petrus paripurna,boten namung urip malih, saged melek, nanging ngantos ugi saged ngadeg. Kanthi pitulungan ingkang ngantos makaten wau, dados paseksi ing ngajenging tiyang kathah, yen pitulungan wau temen-temen paripurna.               Pinangka tiyang kristen inggih para kagunganipun Gusti, kita mesthi dhemen suka pitulung! Mugi-mugi makaten! Ewasamenten kadhangkala sung pitulung kita taksih winates ing sikap alok-alok, ngandhani, suka pitedah utawi suka pamrayogi kemawon. Pakaryanipun rasul Petrus paring tuladha bab pitulungan boten namung mandheg dumugi ing pamicara utawi pangandika kemawon, nanging sageda ngantos dumugi ing tumindak nyata jumbuh kaliyan kabetahanipun tiyang sanes. |*BP

Yehezkiel 20:39-44; Jabur 23; Lukas 12:29-32 PANGRUKTINIPUN GUSTI (2)  “Paduka nata pasegahan kangge kawula, wonten ing ngajengipun satru kawula, sirah kawula paduka jebadi kaliyan lisah, tuwung kawula kebak mencep-mencep”. (Jabur 23:5)               Kala wingi kita sampun katuntun ing pangaken bilih Allah ngrukti  kagunganipun nalika nedheng berjuang kiprah ing sajawining bale griya. Perjuangan kita ing pundia kemawon, dipun gatosaken dening Allah. Kita boten namung kebak kabingahan nampi berkah, nanging dipun atag kangge ngraos-raosaken iba ta agenging berkahipun Gusti Allah.               Pangruktining Allah pranyata ugi kelampahan ing swasananing bale griya.  Ing kanyatan tetiyang ingkang memengsahi anggenipun mbujeng boten namung ing papan njawi griya ngrika, nanging ngantos ugi ing nglebet griya ngriki. Sampun dados kabudayan  limrah bilih tamu mesthi dipun lindhungi, dipun amping-ampingi, dipun belani dening ingkang kagungan dalem. Juru mazmur nggambaraken bilih Allah pindha ingkang kagungan dalem , karsa ngamping-ampingi, njagi, melindhungi tamunipun saking mengsah ingkang tansah mbujeng lan ngancam tamu wau.               Juru mazmur kadosdene tamuipun Gusti Allah. Anggenipun Gusti Allah mbelani ngantos karsa nata pasegahan,nyugata tamunipun wau. Boten namung dhedhaharan  nanging ugi unjukan lan ubarampe pista saklimrahipun. Punika mralambangaken iba ta ingkang kagungan dalem ngurmati tamunipun; inggih Gusti Allah nampi kebak ing kabingahan lan bukti anggenipun njagi , ngamping-ampingi ,anggenipun melindhungi tamu wau ngantos temu rumaos aman, ayem-tentrem. Pramila jurumazmur ngantos munjuk ““Paduka nata pasegahan kangge kawula, wonten ing ngajengipun satru kawula, sirah kawula paduka jebadi kaliyan lisah, tuwung kawula kebak mencep-mencep”.      Sabda wau dados piwulang adi tumrap kita bilih  pangruktinipun Allah,anggenipun Allah ngrimati,njagi lan mbelani kita para pitados boten namung nalika kita nedheng makarya berjuang mrika-mriki. Nanging ugi nganros  nalikanipun kita nedheng kinupeng dening tetiyang ingkang sengit dhateng kita, ingkang memengsahi kita. Inggih kita manungsa begja, ing pundia kemawon, ing swasana kados punapaa kemawon, pangrimat, panjagi lan anggenipun Allah mbelani boten nate mandheg.  Mangga sami mbangun pitados makaten lan tansah bingah! |*BP

Yehezkiel 20:39-44; Jabur 23; Wahyu 6:1-7:4     PANGRUKTINIPUN GUSTI (1) “Sang Yehuwah iku pangenku, aku ora kekurangan apa-apa, aku diplengungake ana ing pangonan kang akeh sukete, aku digiring menyang ing banyu ing panggonan kang tentrem…” ( Jabur 23:1,2)               Sinten ingkang maos kitab Jabur 23 inggih kitab kawentar punika mesthi manahipun kraos ayem-tentrem. Dawud panganggitipun Jabur punika wiwit anem dados pangen, lan krana makaten saben dinten ngraosaken rekaosing padamelanipun. Kedah ngrimati sedaya mendanipun, saking ingkang sampun sepuh, diwasa, ingkang nedheng ngandheg, ingkang taksih dhere lan cempe-cempenipun. Ugi ngadhepi predator kewan memangsa. Pangen  kedah mangertosi dunungipun pasuketan lan sumber toya  ing tengahing ara-ara.               Panganthi, pangruktinipun Allah karaosaken saestu dening Dawud, kados nalika taksih dados pangen. Punika karaosaken sae nalika wonten ing sajawining griya  punapa dene ing lebet griya. Ing sajawining griya, Allah nenuntun,ngirid lan nyekapi sedaya kabetahanipun para menda. Allah sang Pangen satuhu  tansah kagungan inisiatif, ngirid Dawud, kapapanaken kados dene menda ing pasuketan, katuntun dhateng sumbering toya. Sedaya wau kangge nyekapi kabetahaning para mendanipun.               Pranyata menda-menda boten terus-terusan nyenggut kemawon. Nanging  Allah kersa mlengungaken para menda ing pasuketan. Tegesipun  para menda dipun peksa sami ngaso sawetawis, boten terus dhingluh nyenyenggut tanpa ngraosaken nikmatipun rerumputan ing ngriku. Ing wekdal ngaso sawetawis wau, saged nggayemi, kados-kados ngraosaken iba ta nikmatipun tetedhan wau.Kula nggegambar: nggayemi, lajeng tetedhan dipun leg, mak glug, nikmat! Makaten salajengipun, nembe gumregah ngadeg lajeng nyenggut malih.               Gesang kita ugi  boten sepen ngadhepi tantangan lan masalah. Ewasemanten Sabdanipun Gusti memulang kita cetha sanget bilih pangrimatipun Allah boten nate mandheg. Nanging wonten kalamangsanipun kita ugi perlu ngraosaken nikmatipun berkah saking Allah kanthi cara manah-manah ing swsana hening, refleksi dhiri,ngraos-raosaken nikmatipun berkah saking Allah kados dene para menda ingkang dipun plegugaken dening Allah ing pasuketan  kangge ngraos-ngraosaken iba agenging  berkahipun Allah.  Begja dene kita dados menda ngen-ngenanipun Gusti Allah. |*BP

11:1-25;  Jabur 23;  Wahyu 5:1-10 KEKERANING KAWILUJENGAN SAMPUN KABIKAK “Banjur ana pinitua kang ngandika…”kowe aja padha nangis ! Lah sang Singa kang saka trah Yahuda,yaiku sogolane sang Prabu Dawud, wus unggul, temah bisa ngudhari gulungan kitab iku lan ngletheki segele pitu”. (Wahyu 5:5)            Sasampunipun Rasul Yokanan nggambaraken kawontenaning pasamuwan-pasamuwaning jagad ngriki (Wahyu bab 1-4), salajengipun Wahyu Yokanan   nggambaraken swasanipun swarga ingkang kineker, ingkang kebak rahasia (Bab 5). Kasebat swasanaing kaswargan wau pindha gulungan kitab ingkang kasegel,boten wonten ingkang mangertosi isinipun punapa. Yen gulunganing kitab ingkang kasegel boten dipun bikak, lah rak boten  wonten paedahipun? Mila malaekat nguwuh kanthi sora: ”Sapa kang sembada ngudhari…” lan wonten pratelan  ”Aku tumuli nangis kelara-lara”.            Sukor bage dene wonten pinisepuh ingkang ngeyem-yemi, nglelipur ”kowe aja padha nangis..!”. Wonten ingkang kwasa mbikak gulungan kitab wau,ngletheki segel-segelipun. Ingkang kwasa mbikak segel wau, inggih punika trahipun prabu Dawud,ingkang ugi jumeneng Sang Cempening Allah. Punika nelakaken bilih sang Cempening Allah ingkang sampun ngorbanaken DhiriniPun ngantos seda lan wungu malih. Panjenenganipun sampun unggul saking pati lan ngasa pangwasa langgeng. Namung wonten ing pangwasanipun Kristus, kitab ingkang kineker wau saged kabikak.            Sinareng sampun kabikak, punapa ta isining kitab wau ? Juru tafsir G. R. Beasley-Murray, nerangaken isining kitab wau sedaya cathetan pakaryanipun Allah sapanjanging sejarah, cathetan wau nelakaken kamulyanipun Allah sapanjanging zaman ngantos dumugi sang Cempening Allah kamulyakaken. Krana kekeran wau sampun kabikak, mila sadaya sami sumyak kekidungan,ngidungaken kidung anyar: ”Suci-suci,suci Pangeran Allah ingkang Mahakawasa, ingkang rumiyin winten, ing samangke wonten  saha ingkang badhe rawuh” ( ay.10-11).            Katranganing kitab Wahyu wau saya neguhaken pangandel kita bilih estunippun kita para pitados sami klebet ing cathetan kamulyanipun Allah. Mila tansaha kebak ing kabingahan dherek Gusti Yesus kinanthenan pepujian Suci, suci, suci, Allah  ingkang tansah ngrimati lan mberkahi . |*BP

Yesaya 6:1-8; Jabur 120; Lukas 5:1-11 AWATAK RUKUN “Wus cukup suwe pamanggunku awor karo wong kang padha sengit  marang karukunan. Aku iki dhemen rukun,nanging saben ana pangucapku, wong ing kono iku banjur padha ngajak perang”. (Jabur 120:6,7)               Tetembungan “rukun agawe santosa, crah agawe bubrah” ing madyaning gesang sesarengan mila leres. Santosaning gesang sesarengan ing masyarakat kangge nggayuh tentrem rahayu saged kadumugen yen tiyang setunggal lan setunggalipun sami rukun. Mila sanadyan gesang ing tengah-tengahing tetiyang lan masyarakat ingkang boten remen dhateng karukunan, Juru mazmur anggadhahi sikep dhemen rukun lan ngudi karukunan. Ananging kathah tiyang ingkang boten remen tata rukun, kabukten saking pratelan saben-saben Juru mazmur micara mekaten, tanggapanipun malah ngajak tukar paben, ngajak prang.  Kawontenan ingkang kados makaten temtu kemawon dadosaken swasana ayem tentrem boten badhe kadumugen.               Ing sakawit,kados-kados juru mazmur rumaos kuciwa dene dipun papanaken dening Gusti ing satengahing bangsa manca.Bangsa ingkang lampah lan tandang damelipun awon, bangsa  ing tanah Mesekh lan kiwa-tengenipun, inggih bangsa ingkang kawentar lampahipun kasar, sikapipun  dhemen dora. Ing swasananing manah rumaos kuciwa makaten, begja dene juru mazmur enget dhateng Allah lan nyenyuwun dhateng Allah supados katebihna saking lampah awon wau.                 Tundhanipun juru mazmur saged ngucap“Aku iki dhemen rukun,nanging saben ana pangucapku, wong ing kono iku banjur padha ngajak perang “.Pratelan makaten wau mbuktekaken yen juru mazmur boten katut dhawah ing lampah awon, tetep kemawon nelakaken sikep rukun dhateng sintena kemawon. Juru mazmur tetep kemawon mbangun karukunanlan bedhamen sanadyan tetiyang sakiwatengenipun sajak serik jalaran boten remen dhateng lumampahing karukunan.               Juru mazmur paring piwulang adi  dhateng kita sami para tiyang pitados: sumangga sami mbangun watak karukunan, dhemen rukun lan tansah andon pirukun. Watak rukun terus-terusan kedah kita pratelakaken, kedah terus kita udi ,tetep dados perjuangan kita supados kawontenaning bebrayan agung ing jagad punika saged pinanggih kaayeman lan katentreman. |*BP

Yesaya 6:1-4; jabur 30; Lukas 14:12-14 ALLAH INGKANG MITULUNGI “Pitulunganku iku pinangkane saka Sang Yehuwah, kang nitahake langit lan bumi”. (Jabur 121:2)               Cara etanganipun, tumrap kula lan panjenengan, pundi ingkang langkung kathah gunggungipun ing gesang kita? Ngraosaken berkah lan nampi pitulungan punapa kapitunan ingkang lajeng njalari kita ngraosaken panandhang? Yen ta kita jujur mesthi badhe etang-etangan: “luwih okeh ngrasakake berkah”. Cara kapitadosan Kkristen, berkah ingkang kita tampi punika asalipun saking Gusti Allah lan Panjenenganipun kuwaos ngagem sintena kemawon kangge ngesokaken berkahipun.               Ngambali malih pratelanipun kitab Jabur 121 ingkang sampun saperangan  sampun kita tampi  kala wingi, pranyata juru mazmur ngakeni ingkang mitulungi namung  Sang Yehuwah. Kasetyanipun Allah anggenipun mitulungi ngantos kaupamekaken Allah “ora nate ngantuk lan ora sare” (Jabur 121:4). Inggih anggening Allah ngreksa lan njagi tanpa wonten mandhegipun.               Juru mazmur kados mbandhingaken Gusti Allah kaliyan dewa Baal. Ing jamanipun raja Akhab umat sami nyembah Baal dados sesembahanipun. Nabi  Elia ing redi Karmel lelawanan klayan Baal, allah  sesembahanipun. Jebulipun Baal  boten saged punapa-punapa, babar pisan boten tumindak mbelani para ingkang sami nyembah (I Para Raja 18:27). Kabandhingaken kaliyan Baal ingkang boten ndayani panapa-punapa mila temen-temen Allah sang Yehuwah kagungan kwasa ingkang nyata. Pangwasanipun Allah inggih punika tumindak paring pitulungan.               Allah ingkang nitahaken langit lan bumi,mitulungi kanthi anggenipun ngayomi (ay.5), anggenipun nganthi ing sadhengah wekdal: ing wanci siang lan dalu (ay.6) Allah ngreksa  saking bilai krana tetiyang ingkang nglawan lan saking tantangan alam (ay.7,8). Dhedhasar sabda dinten sapunika, kita kaajak yakin-ul-yakin bililih Allah temen-temen migatodsaken kita. Punujia Gusti Allah. |*BP

Yehezkiel 1: 1-25; Jabur 121; P.Rasul 9:19b-31 NYENGKUYUNG ING BOT-REPOTING LIYAN “Nanging ing wayah bengi  banjur disambut dening para siswane kaudhunake saka ing baluwartining kutha kawadhahan ing kranjang”. (Lelakone Para Rasul 9:25)               Kacariosaken sasampunipun Saulus (ing tembe kawentar nama Paulus) mratobat lan kabaptis dening Ananias, piyambakipun kiyeng sanget ngabaraken Injil. Kasregepanipun Saulus ngabaraken Injil nuwuhaken sengitipun tiyang Yahudi lan ngancam patinipun Saulus. Iba ta sengitipun tiyang-tiyang Yahudi ngantos  gapuraning kitha dipun jagi, dipun tuguri, dipun awasi sampun ngantos Saulus oncat.               Kapratelakaken bilih Saulus pranyata sampun kathah pendherek utawi siswanipun. Saulus sampun saged mbangun komunitas utawi patunggilan. Awit saking pangwasanipun Gusti,mila para siswanipun wau manunggil ing raos,cancut taliwanda ngluwari Saulus saking nglebet kitha, kanthi cara kados dipun kerek kawadhahan kranjang saking nglebet kitha, dipun andhapaken ing sanjawining kitha. Makaten kasetyaning para siswa, kasetyanipun sedherek sapatunggilan ing sang Kristus ,anggenipun nyengkuyung karepotaning sesami, mbelani Saulus gurunipun.               Bab pakaryanipun Allah ngluwari bot-repoting sesami saking karibedanipun – kados ingkang dipun alami dening Saulus – estunipun sampun wiwit wiwitan mila. Ing kitab Jabur 121, Juru mazmur ugi ngraosaken pengluwaripun Allah saking mawarni-warni karibedanipun. Juru mazmur ngantos tulus ngakeni bilih ingkang paring pitulungan  namung Sang Yehuwah. Kasetyanipun Allah anggenipun mitulungi ngantos kaupamekaken Allah “ora nate ngantuk lan ora sare” ( Jabur 121:4).               Ing kanyatan,kula kinten boten wonten manungsa ingkang  babar pisan tanpa karibedan. Yen ta kita ngalami utawi ngraosaken karibedan utawi momotan awrat ing gesang punika, sampun ngantos alit ing manah. Pitadosa bilih Gusti Allah kwasa makarya lantaran para sedherek sapatunggilan kita. Komunitas kristen inggih  patunggilaning pasamuwanipun Gusti dados mitra kangge nyengkuyung ing bot-repot kita.  Mangga tetep semangat! |*BP